حوزه کاری روانشناسی بالینی | روانشناسی شامل شاخههای متفاوتی مانند روانشناسی عمومی، روانشناسی صنعتی سازمانی، روانشناسی کودک، روانشناسی کودکان استثنایی، روانشناسی اجتماعی و روانشناسی بالینی میباشد.
نقشهای تعریف شده برای روانشناسی بالینی را میتوان ارزیابی و تشخیص، مداخله و درمان، مشاوره، آموزش و نظارت بر کار رواندرمانگرها و همچنین پژوهش و مدیریت دانست.
یک روانشناس بالینی با توجه به علاقه و تواناییاش میتواند در هر یک از چهار زمینه زیر به فعالیت بپردازد: کشف ماهیت بیماریهای روانی و روش درمان افراد مبتلا (در مواردی این کار با مشارکت روانپزشک انجام میشود چرا که در مواردی با تجویز دارو روند درمان بهتر پیش میرود و تجویز دارو بر عهده روانپزشک میباشد)، روانشناس بالینی برای روان درمانی از رویکردهای متفاوتی مانند رفتار درمانی، روانکاوی، شناخت درمانی و … استفاده میکند.
اندازهگیری خصوصیات افراد بوسیله تستهای روان شناسی، تحقیق و آزمایش خصوصیات بیماران روانی و تلاش تجربی برای کشف علل، علائم و طرق درمان بیماریها. روانشناسان معتقدند که آگاهی از تمام این روشها برای آمادهساختن روانشناسی بالینی ضروری است و روانشناس بدون آشنایی با آنها نمیتواند به نحو موثری انجام وظیفه نماید.
روان شناس بالینی ممکن است در بیمارستانهای روانی، مراکز مشاوره و روان درمانی، زندانها، بیمارستانها، مدارس، دانشگاهها، پرورشگاهها، کودکستانها، مراکز نگهداری از سالمندان، کارخانهها و انواع دیگر موسسات انجام وظیفه کند و با دادگاههای کودکان یا سازمانهای نظارت بر بزهکاران، درمانگاههای بهداشت روانی، نهادهای ویژه با روانپزشکی، ارتباط نزدیک داشته باشد.
در نهایت سر و کار روانشناسان بالینی در اکثر موارد با افراد یا رفتارهای نابهنجار بوده و از این رو یک روانشناس بالینی برای درمان این نابهنجاریها لازم است علاوه بر یک دید جامع نگر، دارای قدرت روحی بالایی باشد.
روانشناسی بالینی خود دارای چند رشته تخصصی است که از آن میان میتوان به سلامت روانی کودکان، سلامت روانی بزرگسالان، اختلالات هیجانی، سوء مصرف دارو، ناتوانیهای یادگیری و روانشناسی سلامت اشاره کرد.
